Bajkał to ciekawy fragment Syberii, gdzie znajdziemy bogactwo niesamowitych krajobrazów i wielkich przestrzeni poruszających każdego. Endemiczna i bogata przyroda, dokonania polskich zesłańców – naukowców, historia najciekawszego odcinka kolei transsyberyjskiej wraz z polskim powstaniem zesłańców na brzegu Bajkału – to wszystko przeplata się tu ze sobą i tworzy pogłębiony obraz całości, w który można spróbować wejrzeć.
Tak jak i w Bajkał, który zimą staje się krainą lodu i nierzeczywistych obrazów. Przy odrobinie wyobraźni można ulec złudzeniu, że człowieka otaczają tu wokół lodowe rzeźby, a chodzi się po abstrakcyjnych obrazach i grafikach, na chwilę zamkniętych w tafli lodu. I – co ciekawe – każdego dnia, gdy lód pęka, mogą one ulec zmianie, przeobrażając się w nowe niepowtarzalne obrazy. Do tego dochodzą niesamowite i czasem przerażające dźwięki towarzyszące pękaniu lodowej tafli: trzaski, piski, jęczenia, zgrzyty, pojedyncze magiczne dźwięki, fale grzmotów pod lodem. Dźwięki delikatne i głośne jak wystrzały artyleryjskie, zarazem cudowne i straszne. Mówi się tu, że to Bajkał oddycha, gada, gra. Gdy wędruję z sankami po lodzie, śpiąc na tafli lodu w namiocie, to mam nieodparte poczucie tego, że…
Cały materiał przeczytasz w najnowszym wydaniu Krainy Bugu, gdzie powyższy tekst wzbogacony jest o fotorelację.
Tekst i zdjęcia: Piotr Malczewski.
