Grażyna Lutosławska: Bajka o Stefanii
Była małą dziewczynką, która głaskała kota, wąchała kwiaty, lubiła zdrzemnąć się na mchu mięciutkim jak poduszka albo pogadać z leżącym płotem i zadziornymi gołębiami. A nawet z wężem, do którego nie podchodziła zbyt blisko, bo wąż, to wąż. A poza tym mogłaby mu nadepnąć na odcisk, gdyby przypadkiem to był ten wąż, którego spotkała na początku bajki – z dwoma parami nóg i trzecią, którą nosił na zapas....
Którędy do raju
Koło południa siadaliśmy do posiłku. I my, i oni. Dość szybko nauczyliśmy się, że każdy ma swój kawałek ogrodu. Już pierwszego dnia na nasz stół ustawiony pod leszczyną spadły skorupy orzechów. Przenieśliśmy się. Drzewo należało bowiem do dwóch wiewiórek, a nasze miejsce o tej porze było ich zdaniem na tarasie. Byle nie za blisko budlei! Na niej jadły obiad...
W Międzyświecie
Jedziemy do Murnau Jutro, bo teraz stoimy przed krową w żółte łaty. — Patrz, jajecznica! — woła kilkuletnia dziewczynka i ciągnie matkę w naszą stronę. — Ta jajecznica ma ogon! — córka nie spuszcza wzroku z obrazu. — To przecież krowa babci — odkrywa. — A tu kot Alojzy, i kogut z przekrzywionym grzebieniem… — Tu nie ma koguta — matka przysuwa głowę do obrazu. — Ten grzebień śmiesznie mu się kiwa, kiedy goni psa...