Żurawie to arystokracja wśród ptaków. Już sam ich wygląd świadczy o dostojeństwie – wszak ciało o długości od 105 do 130 cm zobowiązuje, nie wspominając o wzroście, który przy wyciągniętej szyi może sięgać 1,2 m, czy rozpiętości skrzydeł 180–220 cm. Swoje robią też: popielato-szare ubarwienie, czerń na głowie i szyi, biel ciągnąca się od oka niczym szal oraz charakterystyczna czerwona plama na ciemieniu. Kwintesencją tego ptasiego piękna jest zwisający pióropusz długich i wygiętych piór.
Grus grus są mięsno- i roślinożerne. Mięczaki, owady, drobne bezkręgowce i ssaki, kłącza, nasiona i kukurydza to stałe składniki ich menu. Pisklęta jedzą dużo mięsa, żeby jak najszybciej osiągnąć odpowiednią wielkość i wagę (5–6 kg). Ich gniazda to kopce, zbudowane mozolnie z trawy i trzciny na terenach podmokłych – głównie w lasach, choć można je też spotkać na obfitujących w wilgoć łąkach i bagnach.
Żurawie łączą się w pary na całe życie. Razem wracają po zimowych wojażach, zazwyczaj w to samo miejsce, w którym spędzały lato rok wcześniej, chyba że ubiegli ich inni zakochani. Nie próżnują, jeśli chodzi o powiększanie rodzin. Tuż po przylocie do Polski i zbudowaniu gniazda składają jaja – ich wysiadywanie trwa ok. 3–4 tygodnie. Jeśli lęg zostanie utracony, nie podejmują kolejnej próby – są w tym bardzo mądre, wiedzą, że pisklę nie zdąży urosnąć przed zimowym wylotem. Są opiekuńczy w stosunku do swojego potomstwa, ale go nie wyręczają. Uczą życia – latania, spotykania się z innymi żurawiami, dzięki czemu młode nie gubią się potem w stadzie. Czyż człowiek nie powinien brać przykładu z tych mądrych ptaków?
Tekst: Artur Tabor
Artykuł pochodzi z 28. numeru Krainy Bugu
Wszystkie wydania w wersji papierowej dostępne są w naszym sklepie: www.krainabugu.pl/sklep
