Sarnę widział pewnie każdy. W lesie, na polu, na łące – to często spotykany w naszym kraju ssak łowny. W dodatku nie stroni od ludzkich zabudowań, choć na widok człowieka ucieka. Niby zatem z pozoru towarzyska, a jednak…
Smukła sylwetka, mała głowa, której zarys przypomina trójkąt, długie rzęsy na górnej powiece, podłużnie owalne uszy, stosunkowo cienka szyja, krępy tułów, ledwie wystający ogon, wysokie i cienkie nogi, rudy kolor sierści (latem, zimą szarzejący) z charakterystyczną jasną plamą na zadzie, zwaną lustrem – to ogólne cechy zewnętrzne przedstawicieli tego gatunku. Każdy z nich waży zazwyczaj tyle co średniej wielkości pies, czyli jakieś 20–22 kg. Samce (zwane też kozłami i jelonkami) mają dodatkowo poroże, osiągające długość 25–30 cm.
Capreolus capreolus żywi się roślinami zielonymi, głównie uprawnymi, ale nie pogardzi też liśćmi i pędami drzew, krzewów, a także krzewinek. Co ciekawe, pragnienie zaspokaja rosą i wilgocią zawartą w roślinach, trudno przyłapać ją podczas picia bezpośrednio z wodopoju.
W wieku 14 miesięcy sarna jest gotowa do posiadania potomstwa. Jej ciąża trwa 10 miesięcy i kończy się porodem, który przypada na drugą połowę maja lub początek czerwca. Jednorazowo wydaje na świat jedno–dwa koźlątka.
Sarny mają dobry węch i słuch. Są dobrymi pływaczkami i wspinaczkami. Żyją w niewielkich grupach, ale zimą pewniej czują się w większych stadach. Są płochliwe, z daleka wyczuwają zagrożenia, a wtedy biegną ile sił w nogach. Są raczej zwierzętami leniwymi (prowadzą osiadły tryb życia) i sentymentalnymi (przywiązują się do obszaru, na którym żyją).
Tekst: Artur Tabor
Artykuł pochodzi z 27. numeru Krainy Bugu
Wszystkie wydania w wersji papierowej dostępne są w naszym sklepie: www.krainabugu.pl/sklep
