Michał Książek – Atlas dziur i szczelin

Przyroda, która przejmuje miasto, zaczyna od najmniejszych pęknięć w betonie.

Rodzina sikorek zamieszkała w Warszawie pod adresem METRO ŚWIĘTOKRZYSKA 03.

Pewien szpak umościł sobie gniazdo w bombowcu z MUZEUM LOTNICTWA.

Wróble wprowadziły się do starego neonu TEATR DRAMATYCZNY.

Przyroda wcisnęła się w najmniejsze szczeliny miasta i znalazła szpary w zabudowanych metropoliach. Zazieleniła dziury chodnikowe, o które potykamy się, śpiesząc do pracy.

Ten świat, którego nie dostrzegamy na co dzień, oczarowuje, jeśli tylko znajdziemy chwilę, żeby go odkryć. Michał Książek zabiera nas na spacer po dobrze znanych ulicach i zachęca, by patrzeć uważniej. Tropi sekretne życie ukryte wśród betonu i schowane za neonami wielkich miast. Z przewrotnym poczuciem humoru opowiada o nieoczywistych przestrzeniach miejskich, w których rozgościła się natura.

Atlas dziur i szczelin to hymn na cześć miejskiej przyrody.

W każdej przyrodniczej obserwacji Michała Książka zawiera się ogrom czułości. I właśnie na czułości zbudowana jest ta znakomita książka. Po jej przeczytaniu będziecie się przemieszczać po mieście dwa razy wolniej i będzie was bolał kark od zadzierania głowy do góry. Do tego ciągle brudne kolana od przykucania i błoto na butach. Powiększy się też wasz codzienny bagaż – zaczniecie nosić ze sobą lornetkę i lupkę oraz prawdopodobnie jakiś atlas do oznaczania napotkanych roślin i zwierzą.

Filip Springer

O AUTORZE

MICHAŁ KSIĄŻEK – Laureat Silesiusa w kategorii debiut roku za Naukę o ptakach, za którą był również nominowany do Nagrody Literackiej Nike. Za Jakuck. Słownik miejsca był w 2014 roku nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii eseistyka, a dwa lata później zdobył tę nagrodę za esej Droga 816.

Książek to nie tylko pisarz, to także dyplomowany przyrodnik. Te dwie perspektywy spotykają się w Atlasie dziur i szczelin – hymnie na cześć miejskiej przyrody. Autor podróżuje po całej Polsce, by pokazać nam sekretne życie naszych miast i miasteczek. Sprawdza, jak przyroda rozprzestrzenia się wśród betonu i żyje na przykład za miejskimi neonami.